Istanbul`dan donduk sonunda.Bizim icin hem cok ozel hem de huzunlu gecen bir 10 gunun ardindan,yeniden evimizdeyiz.Nisan ayi,bizim icin oldukca yogun bir ay.Ian`nin dogumgunu,hemen ertesi gun evlilik yildonumumuz,ardindan Sila`nin dogumgunu derken Nisan`i bir nefeste yasiyoruz.Sila`nin dogumgunu bir sene burada,diger sene Istanbul`da kutlamaya calisiyoruz.Yukaridaki resimde,gecen sene Silacigimin dogumgunu oncesi Istanbul ziyaretimizden.
Canim babamin,40`i da bu sene eklendi.Oldukca duygusal bir gun gecirdik.Ilk once Karacahmet Cemevinde adina duzenledigimiz yemege katildik,sonra da akraba ve dostlarimizla tekrar babacigimi yad ettik.
Istanbul`a gitmeden once,burada Children Centre`e basvurup,bir danisman ile gorusmek istedigimi soylemistim.Aslina bakarsaniz,bu daha cok arkadasimin fikriydi.Children Centre(Cocuk Merkezi,tam cevirisi olucak ama Turkiye`de pek boyle bir kuruma rastlanmiyor sanirim),anne-baba ve cocuklar ile ilgili her turlu konularda size destek sagliyorlar.5 yas altinda ki cocuklar diye duzeltmeliyim aslinda.Devlet tarafindan ucretsiz olarak sunulan bir hizmet desem dogru olur.Bugun Sila ile randevumuza gittik.Bu gecirdigim donemin,Sila uzerindeki etkileri konusunda yogunlastik cogunlukla.Ama ben anladim ki,bendeki etkileri hala cok derin ve Sila`nin onunde gozlerim dolmadan konusmaya hazir degilim henuz.Bu nedenle, bana CRUSE adindaki yine ucretsiz bir kurulus tarafindan danisman atandi.Persembe gunu ilk randevumuzu gerceklestirecegiz.Ian`nin yanimda olacagina seviniyorum cunku bu donemi yalniz geciremiyor insan.Yani esimi ne kadar sogutlayabilirim ki bu konuda.Sanirim erkeklerin de eslerine destek olmak konusunda yonlendirilmeye ihtiyaclari var.Sizinkileri bilmem ama bizim daha cooook firin ekmek yememiz gerek.
Onceleri bu gecirdigim donemi kendime sakladim ama sanirim konusmanin, ara ara bahsetmenin faydasi var.Nihayetinde,bu aci dolu deneyimi er ya da gec yasiyoruz.Ama dogrusu bir anne olarak yasamak,beni daha guclu yapti.Hala bana her daim ihtiyaci olan bir kizim var ve onun her zaman yanindayim.
Buralar da bahar kendini hissetirmeye basladi bile.Insanin ruh halini ne kadar da etkiliyormus meger.Bugun ogleden sonra arkadaslarimizi ziyarete gidecegiz.Bahcede kizlar guzel guzel oynarken,biz anneler ise caylarimizi yudumliyacagiz.
Simdilik bizden bu kadar
Posts
Silacim cok dogru soylemissin, bu aciyi hepimiz yasiyacagiz ve bu her an olabilir.. ama galiba dedigin gibi en guzeli icine atmamak, konusmak, aglamak, gulmek guzel anilari hatirlayip, doya doya.. icine attikca aci agirlasiyor galiba.. boyle anlarda bi de etrafimizda bize ihtiyaci olanlara daha fazla sarilmak destek olmak gerekiyor galiba. annenin de sana ihtiyaci var mesela.. kizinin ve esinin de oldugu gibi.. hayat devam ediyor derler ya, cok sinir bozucu bi laf ama, dogruluk payi cok.. ayrica bilmiyorum ama kizinin senin uzgun oldugunu gormesi de bence dogal.. sonucta bu yasamin bi parcasi.. insanlar doguyor ve oluyor, ve olum uzucu birsey. Bu acidan Sila'nin bunu ogrenmesi de gerek bi yandan.. Ama tabi henuz aci cok taze.. bir de bu uzuntun seni yasamdan koparmamasi ve yine enerjini kizina ayirabilmen, yani onla kaliteli vakit gecirmeye devam edebilmen, daha olumlu etki yaratacaktir. o zaman da "olum kacinilmaz ama olduktan sonra hayata bi sekilde devam etmeli insan" dusuncesini ogrenmis olacaktir.. sanki..
ReplyDeleteseni ve Sila'yi sevgiyle kucakliyor ve kocaman opuyorum Ozgurcum..
Deryacim,
ReplyDeleteYorumlarin icin cok tesekkur ederim.Insanin bir sekilde basina gelen ve kacinilmaz bir deneyim malesef.Ben cok uzun suredir anne ve babalarin olumsuz oldugunu sanarak,kendimi kandirdim.Onlar ile olan zamanimizi garanti gibi gordum.Bundan cok buyuk dersler cikariyorum.Ben artik sevdiklerimle gecen her aninin ne kadar onemli oldugunu ogreniyorum,onlari her an kaybedebilecegimden degil ama onlara bu kadarcik da olsa sorumlulugum oldugunu dusunuyorum. Hayatimizdaki ucuncu sahislari yeri geliyor idare ediyoruz veya tolere ediyoruz ama is yakinlarimiza geldiginde, kirk dereden su getiriyoruz.Kisacasi ben huysuzluk huyumdan vazgecmeyi ogrendim:)
Sila`yi her uzuntume ortak etmesem bile,annem ile babamin yaptigini yapmamaya karar verdim.Cocuklarin da anne ve babalarinin duygularini ve yasadiklarini bilmeye hakki var.Annemin basi agrirdi,biz hic bilmezdik.Daha sonralari bizi korumak adina, bu hastaliklarin boyutlari bizden saklandi da ne oldu.Bir gun bir telefon ile hem de hic hazir degilken ogreniveriyorsun.
Cocuklarimiz en dogal varliklar,dunyaya gelisleri,yasamlari,buyumeleri.Neden bilmesinler hastaligi,uzgun olmayi,sevinmeyi,aglamayi ve de olumu.Sila`ya dedesinin uyudugunu anlatiyoruz.Birgun daha detayli sorarsa,onu da anlatacagim.Ama Sila hep anne ve babasinin anlayarak ve bilmesi gerektigi kadarini bilerek buyuyecek.Ama yorgunlugumu da, basagrimi da, uzuntumu veya sevincimi de bilecek. Amacim bu...
Bir de elbetteki daha once bilmiyordum ama genelde Ingiltere`de cocuklar cenazelere goturulmuyormus.Esim cok israr etti,Sila evde onunla kalsin diye ama ben cok karsi cikmistim.Dedesine son gorevimizi yapmak zorundayiz diye.Hele de dedesinin son anlarinda dahi konustugu tek sey torunu oldugunu ogrenince...hmm simdi iyi mi yaptim, kotu mu bilmiyorum.Ben Turkiye`de iken pek cenazeye katilmamistim ama hala bu sorunun yanitini bilmiyorum.Ama vicdanen rahatim.
Sevgilerimle