Sila`nin Kresindeki Ikinci Yili ve Ilk Gunu

Kizim bugun kresindeki ikince ve son yilina basladi.Babasi ile erkenden ciktilar,bende arkalarindan seyrettim onlari.Koca bir yaz nasil gecti diye dusundum.

Ismim gibi ozgurlugume cok duskun biriyimdir. Huyumdur eskiden beri,insanlar evden ciksin da ben de evde kendi kendime kafayi dinliyeyim diye cok sabirsizlanirim.Iste bugun evde yalnizim...Ama kizim yanimda degil.Ah annem nasil evlendirdi bizi de yolladi taaa Ingilterelere.Iligime kadar hissediyorum simdi onun ne hissetigini.

Bu ne kadar garip bir duygudur,anlatamam.Ustelik kizim gule oynaya gitti kresine.Yani iyi vakit gecireceginden suphem de yok.Kresindeki ablalari yuzumuze soylediler,onu diger cocuklardan biraz daha dort gozle beklediklerini.Biliyorum,iyi ellere biraktik.Benim yanim kadar olamasada.Bu sartlar altinda iyi bir secenek.Kizim ustelik gecen sene inanilmaz ilerleme kaydetmisti gelisiminde.Ozellikle sosyal becerilerinde.Ben her ne kadar bu isin egitimini alsamda,gercekci olalim evde bu kadar yapilacak isin arasinda kizima kosulsuz ilgi gostermem imkansiz.

Ama Sila bunun icin gitmiyor cunku benim yakinda ise baslamam soz konusu.Ama yine de bilmiyorum,anne olmak boyle birsey demek.Cok eksik hissediyorum simdi kendimi.Demir`in Annesini okudum bu sabah,iyice anladim annelik hic degismiyecek birsey.