Ben Boyle Iyiyim...

Dun aksam okuldan arkadaslarimla beraber disari ciktik.Cok guzel bir vakit gecirdim ve belkide Ingiltereye geldigimden bu yana ilk defa kendi sectigim arkadaslarimla beraber birseyler yaptim.Hani kendini buyumus hissettigin anlar varya.Bende gecenin sonunda eve donerken,bundan bilmem kac sene once her Cumartesi gecesinde oldugu gibi,yine bir taksinin arka koltugunda ama bu defa Istanbuldan cok uzaklarda evin yolunu tuttum.Gokyuzunu izledim ve dusundum,hayatimda neyi degistirirdim veya neyi daha iyi yapabilirdim diye?Ben boyle iyiyim dedim,sonunda.

Simdi hayatimda oldugum nokta benim icin, o kadar mucadele ile gectiki...Herseyim varken,sevdigim adam ugruna yeniden basladim hayata. 30 yasima kadar yaptigim herseyi,cok kisa surede yeniden ayni seviyeye getirmeye calismak.Hic durmadan kosmak.Yeniden okula donmek,kucuk kizima bunu onun icin yaptigimi anlatmaya calismak,yeniden insanlara kendini anlatmak, ispatlamak ve durmadan calismak.Sonunda kendi ailem,kendi evim,kendi isim(kendi sinifim),kendi arkadaslarim var yeniden.

Istanbuldan ne farki vardi gecen gecenin?Sonunda eve donup,parmaklarimin ucunda merdivenleri cikip,usulca kizimin odasina girip onu yanagindan opmek,sonra sevdigim adama tum gece neler yaptigimi bir nefeste anlatmak ve yeniden butun gece olan komik seylere beraber tekrar tekrar gulmek.

Iyi bir hayati hak ettigini hatirlamak,tipki herkes gibi ve en iyi anlarin en basit seylerden geldiginin farkina varmak.